Narodową religią Caralandii od ponad 600 lat jest kult Pani. Pierwsi wyznawcy pojawili się około III wieku przed naszą erą, w różnych kulturach i rejonach słoja. Choć podejście do Bogini było inne, założenia były tak naprawdę te same. Dlatego też już w I wieku p.n.e założony został najstarszy w świecie Kościół Pani. Po odkrywaniu kolejnych granic świata kult przybrał na sile, a od momentu ogłoszenia teorii wielkiego słoja jest religią dominującą. Analitycy zgodnie podziwiają kościół za jego trwałość wynikającą z organizowania licznych soborów usprawniających funkcjonowanie całej instytucji wraz z trzymaniem się początkowych, jasno skonkretyzowanych założeń w istocie mało wymagających od wiernych.

Panniści (tak nazywają siebie wyznawcy) uważają, że świat, a więc słój tak szczegółowo zaplanowany i będący pod tak staranną opieką musiał być stworzony ręką kobiety. Oczywiście, Bogini nie jest kobietą w ziemskim tego słowa znaczeniu. Ma cechy matki, bowiem tylko taka miłość potrafi utrzymać w ryzach świat oraz otoczyć opieką wyznawców. Tchnęła w istoty wybrane - ludzi, siłę namiętności i chciwości, które pchają całą rasę naprzód. Jako władczyni posiada jednak cechy okrutniejsze, siłowe i bardziej uporządkowane, które rozdzieliła między płcie tak by te wzajemnie się dopełniały. Dlatego wśród wyznawców panuje przeświadczenie o boskości, piękności i ukrytej sile kobiet, które mężczyzna musi ochraniać i brać na siebie wszelkie złe, aczkolwiek równie potrzebne siły świata. Na kobiecy obraz Bogini powołują się współczesne emancypatki.

Bogini nie ma imienia, nie podaje go i żadne nie jest stosowane. Uniwersalnymi określeniami jest więc "Bogini", "Pani" bądź "Wielka Pani". W różnych językach, zamiennie stosuje się również słowa takie jak "piękna" czy "kryształowa".

Kapłani odziani są w czerń (za słojem w domu Pani jest czerń, światło słoneczne w dzień jest od słoja odbijane i stąd wrażenie światła) i obowiązuje ich celibat, ponieważ całą swą miłość ofiarowują tylko Jej. Sprawują wszelkie funkcje w świątyniach. Do modlitwy nawołują swym śpiewem oraz biciem dzwonów. Mężczyźni sprawują też urzędy na najwyższych stanowiskach kościoła, w tym w Radzie, którą obowiązuje demokracja i w której znajduje się siedmiu przywódców swojego rejonu. Radę zwołuje się w razie potrzeby, a wszelkie decyzje muszą zapaść jednomyślnie. Władza jest jednak zdecentralizowana i za wyjątkiem podstawowych i nienaruszalnych praw lokalne kościoły mają dużą dowolność w sprawach wyglądu świątyń, adaptowania miejscowych zwyczajów etc. Panuje ogólne przekonanie, iż Bogini jest władczynią bardzo łaskawą i mało łasą na ofiary bądź modły. Wymaga by ludzkość przestrzegała podstawowych praw wynikających z natury (stąd obdarzyła nas tzw. sumieniem) i choć cieszy się z modlitw oraz słucha próśb (nie zawsze, pozostawiając los w naszych rękach, choć te zrodzone w szczerych łzach czasem ją skruszą) nie wymaga ich.
Liczne tradycje jednak zapewniają wysoką frekwencję podczas obrzędów. Sprzyjają ku temu pewne prawa czy kodeks honorowy zakazujący np. wyzywania, atakowania czy nawet głodzenia i oblężenia wiernych w świątyni. Najcięższą zbrodnią jest bowiem brak umożliwienia bliźniemu kontaktu z Panią (swego czasu grupy będące prześladowane z tego powodu żądały budowy mnóstwa świątyń w których ciągle się "modliła" i dlatego zostało to unormowane prawnie).


Główna świątynia w Sanktstolicy

Choć główne funkcje pełnią mężczyźni, jest tak tylko z pozoru. Do klasztorów, zamkniętych lub na wpół otwartych dostęp mają tylko kobiety. Uważa się, że to one swą modlitwą utrzymują na świecie wszystko co dobre. Jakiekolwiek zaszkodzenie takiej mistyczce (np. zabicie, gwałt lub nie utrzymywanie jej) jest drugim największym grzechem. Do tej posługi wybierane są tylko kobiety bardzo młode, piękne, niskiego wzrostu i delikatne, wręcz kruche, z ciemnymi włosami gdyż właśnie tak ma przedstawiać się sama Bogini.

Panniści wierzą iż Pani jest jedynym Bogiem. Z pewnością jedynym dla ludzkości i całego podległego jej świata, a więc słoja. Udowodnienie istnienia innego bóstwa nic nie mogłoby zmienić ponieważ w przekonaniu wiernych to Ona i tak jest najwyższą, opiekującą się właśnie nimi.
Religia ta jest religią nadziei i obietnicy. Za wielkiego proroka uważa się Rachaba. Rachab spędził całe swe życie przy północnej granicy świata, gdzie kontemplował nad barierą i tym co jest poza nią. W odbitym świetle dnia, właśnie wtedy miała mu ukazać się Bogini. Miał być pierwszym w świecie, który tak gorliwie i sam z siebie zastanawiał się nad dobrem świata i dziękował za niego. Pani czekała na kogoś takiego by jemu złożyć obietnicę, którą ma przekazać całemu plemieniu ludzkiemu. Rachab spędził na rozmowie z Nią trzy pełne dni. Pojął więcej niż mógł wyjawić. Ruszył w świat, opisując Boginię i głosząc jej słowa.
Obietnica przejścia mówi o tym, że śmierć jest przejściem. Ciało, choć się rozkłada, robi to tylko po to by odrodzić się w lepszym stanie, po drugiej stronie słoja, w domu Bogini. W oczekiwaniu na powtórne przyjście Pani doznaje się jedynie aczasowego, błogiego snu.
Obietnica przyjścia mówi o Jej powrocie. Wówczas jednak ukarze się każdemu z osobna i zabije ich. Każdy bowiem musi umrzeć, by móc się odrodzić w Jej domu. Jak jest tam, tego nie wyjawiła ponoć nawet Rachabowi.
Wszelkie główne spoiwa wiary, a więc tak zwane prawdy objawione zostały spisane w formie biblii jako Bibliosutra, a więc święta księga dzięki której każdy może zapoznać się z prawdą. Dodatkowo kościół w każdym państwie, bądź też autonomicznym regionie ma prawo ustanawiać własne, dodatkowe dokumenty pod warunkiem braku sprzeczności z księgą najwyższą.